II Rozdział

Nowy start w życiu.

Poszłam do siebie do pokoju i usiadłam na łóżku. Pokój był dość spory tylko, że pusty. Stały jedynie meble i łóżko. Rodzice tak się cieszyli, że w całym domu ich było słychać. Położyłam się na łóżku i rozryczałam się. Jakoś nie widziałam tego, że będę tu kiedyś szczęśliwa. Moim domem jest Polska i to się nie zmieni. Myśląc tak wpadłam na doskonały pomysł. Zawsze chciałam pieska, ale rodzice nigdy nie chcieli bo mieszkanie za małe teraz skoro już mamy dom nie powinno być żadnego problemy. Tylko jest jeden problem. Czy rodzice znajdą chwilę, żeby ze mną porozmawiać..Szybko pobiegłam na dół, akurat rodzice siedzieli w kuchni. Usiadłam na przeciwko nich i zapytałam.

-Możemy mieć pieska? Chce mieć choć jednego przyjaciela w tym głupim Londynie..

-Nie wiem. Pogadamy później.-powiedziała mama.

Ta zawsze jest pogadamy później,ale tego później nie ma.

-No ale tak czy nie.? Tak ciężko odpowiedzieć.

-Zgoda, ale pod warunkiem, że pojedziesz z tatą do szkoły. Trzeba cię do jakieś zapisać bo pojutrze z tatą idziemy do nowej pracy, a ty byś mogła do szkoły.

-Dobrze.

Jedyna dobra wiadomość dzisiaj. Będę mieć pieska. W końcu coś robią o co ich proszę. Poszłam do siebie do pokoju i zaczęłam rozpakowywać kartony. Zajęło mi to cały dzień, ale efekt był mega. Jedyne co mi się podobało to mój pokój. 

Będzie to jedyne miejsce, gdzie będę bezpieczna, będę mogła po prostu odpocząć. Pierwszy dzień w końcu dobiega końca. Chcę mieć 18 lat i móc z powrotem wrócić do Polski. 

*Nowy dzień* 

Tata obudził mnie po 8. I dobrze, przynajmniej szybko załatwimy głupie sprawy szkolne, a potem pojedziemy po mojego nowego przyjaciela. Szkoła była prawie godzina drogi od domu. Chyba dalej się nie dało. Mama będzie uczyć tam angielskiego, wręcz cudownie.. Niech jeszcze będzie moją nauczycielką to wgl świetnie.. Szkoła była duża i pełno w niej dziwnych ludzi. Wszyscy się na mnie gapili jak na lumpa. No tak w końcu jestem z Polski nie.?

* Po 30 min

Sprawa szkoły załatwiona. Zaczynam naukę już od jutra. Nie chciałam tam iść, ale wiedziałam, że rodzice mi nie odpuszczą. Jedyna rzecz jaka ich obchodzi to żebym ukończyła szkołę. Ale to co już czuję to nie. Teraz kierunek schronisko. Chciałam małego słodkiego pieska, w którym zakocham się od pierwszego wejrzenia.

*Schronisko.

Pełno maluśkich piesków. Wszystkie były słodkie. Nie mogłam się zdecydować, wszystkie tak się na mnie patrzyły. W końcu wybrałam, nie wiem co miał w sobie ale nie mogłam mu się oprzeć. Nawet tacie się spodobał o dziwo.

Kiedy szłam z nim do samochodu myślałam jak go nazwać. Hero-bohater. On jako jedyny uratuję mnie przed samotnością. Jest moim małym bohaterem. 

** W parku

Było pełno ludzi z psami. Sądziłam, że skoro Hero jest mały to nie potrzebuje jeszcze smyczy. Przecież szybko biegać nie będzie. No i się myliłam co do niego. Odwróciłam się na moment za siebie a ten mały już pobiegł. Kiedy zorientowałam się, że go nie ma od razu zaczęłam pościg za nim . Biegłam i krzyczałam . Nigdy nie sądziłam,że szczeniak jest taki szybki. W końcu jakiś chłopak go złapał i szedł w moją stronę. Kiedy tak szedł w moim kierunku skojarzyłam sobie, że jest to jeden z tego głupiego zespołu..

-To twój pies chyba.- mówił podając mi Hero i śmiejąc się..

------------------------

 Jest drugi rozdział moich wypocin.

CZYTASZ = KOMENTUJ.